ΚΑΠΟΤΕ ΣΑΝ ΜΙΙΚΡΟ ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟ ΒΛΑΧΑΔΕΡΟ, ΣΕ ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΕΣ, ΜΕ ΕΒΑΖΑΝ ΝΑ ΤΡΕΧΩ ΤΟΝ ΓΥΡΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΕ ΡΑΝΤΟΜ ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ, ΚΑΙ ΓΩ ΝΟΜΙΖΑ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΕΙΔΟΣ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΕΠΑΘΛΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΤΡΕΧΑ ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΗΝ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΑΚΑΤΕΙΧΕ

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΛΕΓΑ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑ ΝΑ ΤΑ ΠΩ ΜΕ ΕΠΙΑΝΕ ΝΕΥΡΙΚΟ ΓΕΛΙΟ, ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΝΑΣ ΤΥΠΟΣ ΚΙΟΛΑΣ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΣΤΟΝ "ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ" ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΓΑΜΕ, "ΑΥΤΟΝ ΜΗΝ ΤΟΝ ΔΙΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ". ΩΣΤΟΣΟ ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΟΝΤΩΣ ΔΕ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΓΩ ΕΦΥΓΑ ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΜΑΖΕΨΑ ΠΟΛΥ ΧΡΗΜΑ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ (ΨΕΜΑ) ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΕΒΡΑΖΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ